Moja teściowa jest matką trójki dorosłych dzieci, jednak od zawsze traktowała swojego syna, a mojego męża, z dystansem. Jako najmłodszy z rodzeństwa, nigdy nie cieszył się jej uwagą czy sympatią.
Wręcz przeciwnie, jej miłość i zaangażowanie były skierowane wyłącznie w stronę dwóch córek, które od zawsze były jej oczkiem w głowie. Całe życie była dla nich wsparciem, a my – jakbyśmy w ogóle nie istnieli. Nawet wtedy, gdy zachorowała, córki nie poczuwały się do odpowiedzialności za opiekę nad nią.
Brak zaangażowania teściowej w nasze życie
Przez osiem lat naszego małżeństwa teściowa ani razu nie wyciągnęła do nas pomocnej dłoni. Jej priorytetem zawsze były córki, a my pozostawaliśmy na marginesie jej życia. Nawet gdy organizowano rodzinne spotkania, rzadko kiedy byliśmy na nie zapraszani. Mąż długo próbował zrozumieć to chłodne traktowanie, ale w końcu zaakceptował fakt, że w oczach swojej matki nie był tak ważny jak jego siostry.
Kiedy przyszedł na świat nasz syn, spodziewaliśmy się, że może to zmieni coś w naszych relacjach. Niestety, narodziny wnuka nie wywołały w niej żadnych emocji, szczególnie że urodził się chłopiec, a nie dziewczynka, co najwyraźniej było dla niej powodem do rozczarowania.
Wsparcie rodziców: Oparcie w trudnych chwilach
W obliczu braku zainteresowania i pomocy ze strony teściowej, jedyną prawdziwą podporą byli moi rodzice. To oni zawsze byli gotowi nas wesprzeć, zarówno w kwestiach finansowych, jak i w opiece nad naszym dzieckiem. Pracowaliśmy z mężem na pełnych obrotach, starając się zapewnić rodzinie godne życie, co sprawiało, że często musieliśmy polegać na ich pomocy.
Stopniowo nasz kontakt z rodzicami męża niemal całkowicie się urwał. Przestaliśmy liczyć na cokolwiek z ich strony, ograniczając się do sporadycznych życzeń z okazji świąt. W głębi duszy, nie traktowaliśmy ich już jako prawdziwej rodziny, bo więź, która powinna nas łączyć, praktycznie nie istniała.
Choroba teściowej: Zaskakująca decyzja siostr
Gdy teściowa trafiła do szpitala z poważną chorobą, mój mąż, mimo wszystko, rzucił wszystko, by być przy niej. Jego postawa mnie zaskoczyła, bo przecież przez lata był ignorowany, ale nadal czuł się zobowiązany, by jej pomóc. Po powrocie do domu był jednak wyraźnie wstrząśnięty. Okazało się, że teściowa jest w ciężkim stanie i wymaga stałej opieki, gdyż sama nie jest już w stanie wstać z łóżka.
Siostry mojego męża postanowiły, że to właśnie my powinniśmy zająć się ich matką. Jedna z nich tłumaczyła się małym dzieckiem, a druga odległością, która uniemożliwia jej regularną opiekę. Żadna z nich nie wzięła pod uwagę, że my mamy swoje życie, swoje obowiązki i że w zasadzie nie mamy żadnej bliskiej relacji z teściową. Co więcej, zaoferowały nam „korzyść” w postaci zrzeczenia się mieszkania po matce, co było jedynie pustą obietnicą, bo teściowa już dawno przekazała swoje majątki córkom.
Decyzja mojego męża: Odmowa i trudne rozmowy
Mój mąż, w obliczu tak jednostronnej decyzji sióstr, stanowczo odmówił. Uważał, że to niesprawiedliwe, abyśmy tylko my brali na siebie całą odpowiedzialność. Co więcej, podkreślał, że skoro mają wspólne mieszkanie, mogłyby je sprzedać i zatrudnić profesjonalną opiekunkę, co byłoby najlepszym rozwiązaniem dla wszystkich.
Niestety, jego odmowa spotkała się z ostrą reakcją ze strony sióstr. Zaczęły go obwiniać i wyzywać, jakby to była jego odpowiedzialność, mimo że przez całe życie nie był dla nich ważny. Kiedy matka była zdrowa i mogła im pomagać, chętnie z tego korzystały, ale gdy nadszedł czas trudnych decyzji, unikały odpowiedzialności.
Moje stanowisko: Obojętność wobec teściowej
Dla mnie teściowa była zawsze osobą obcą. Nie mieliśmy żadnej emocjonalnej więzi, a jej chłodne podejście do naszej rodziny sprawiło, że nie czułam się zobowiązana do opieki nad nią. Mój mąż zgadzał się ze mną, że to, co siostry proponują, jest zwyczajnie niesprawiedliwe. Wiedziałam, że od początku teściowa faworyzowała swoje córki, a teraz, gdy potrzebowała pomocy, to właśnie nas próbowały obarczyć tym ciężarem.
Choć żal mi teściowej, nie zamierzam poświęcać naszego życia na opiekę nad osobą, która przez lata nas ignorowała. Nie chcę, aby relacja z nią zniszczyła to, co udało nam się zbudować jako rodzina. Wierzę, że każdy ponosi odpowiedzialność za swoje decyzje, a teściowa i jej córki muszą same znaleźć sposób na poradzenie sobie z obecną sytuacją.