Mam na imię Stanisława, mam 82 lata i od zawsze moje serce bije w rytmie życia na wsi. Mój dom, otoczony grządkami z warzywami i przepięknym ogrodem pełnym kwiatów, jest dla mnie wszystkim. Nie potrafię sobie wyobrazić życia gdzie indziej. Każdego dnia z radością pielęgnuję rośliny, które otaczają mój dom, dając mi spokój i poczucie bliskości z naturą.
Mój dom położony jest w malowniczej scenerii, tuż nad brzegiem rzeki. Wybudowaliśmy go razem z moim mężem i to tutaj przeżyliśmy najpiękniejsze chwile naszego wspólnego życia. To w tych czterech ścianach wychowaliśmy naszego syna Jacka, który teraz mieszka w mieście. Chociaż Jacek ułożył sobie życie daleko stąd i ma już własną rodzinę, ja nadal pielęgnuję każdy zakątek naszego domu, dbając o to, by wspomnienia nigdy nie wyblakły.
Samotność na wsi – kiedy najbliżsi zapominają
Po śmierci męża, zostałam sama. Mój syn wybrał życie w mieście, gdzie założył rodzinę i wychowuje swojego syna Szymona. Przez wiele lat starałam się być blisko nich, regularnie dzwoniłam, zapraszałam, ale z biegiem czasu zrozumiałam, że moje miejsce w ich życiu jest coraz mniejsze.
Mimo że oferowałam im dom jako miejsce spotkań, odwiedzali mnie coraz rzadziej, a ja czułam się coraz bardziej zapomniana.
Zmiana decyzji – testament, który wzbudził emocje
Miałam zamiar przekazać dom mojemu wnukowi Szymonowi. Jednak osiem lat nieobecności i brak zainteresowania z jego strony sprawiły, że zaczęłam rozważać inną decyzję. Zaczęłam myśleć o tych, którzy rzeczywiście byli przy mnie, gdy tego potrzebowałam.
Jednym z takich osób był Piotrek, syn sąsiadki, który regularnie pomagał mi w codziennych obowiązkach, robił zakupy, a także wspierał mnie w pracach w ogrodzie. Jego bezinteresowna pomoc skłoniła mnie do napisania testamentu, w którym cały mój majątek, w tym zaoszczędzone z emerytury pieniądze, przepisałam właśnie jemu.
Decyzja, której nie żałuję
Kiedy moja rodzina dowiedziała się o moim testamencie, syn i wnuk szybko pojawili się w moim domu. Było jednak za późno na zmiany. Patrzyłam na nich z uśmiechem, wiedząc, że podjęłam właściwą decyzję.
Nie mam zamiaru cofnąć się ani o krok. Jeśli ktoś naprawdę okazał mi pomoc i wsparcie, to właśnie jemu należą się moje podziękowania. Wierzę, że postąpiłam słusznie, i z tym spokojem będę żyć do końca swoich dni.