Oboje nie potrafią zrezygnować z kosztownych przyjemności, mimo że często nie starcza im pieniędzy na podstawowe potrzeby.
Ich życie finansowe można określić jako nieregularne i pełne nieprzewidywalnych wydatków, które dodatkowo pogłębiają ich problemy.
Regularnie zamawiają jedzenie na wynos, mimo że gotowanie w domu mogłoby znacznie obniżyć ich miesięczne koszty, a dodatkowo często wydają pieniądze na markowe ubrania z górnej półki, które nie są im niezbędne.
Ponadto mój brat ma, niestety, skłonność do hazardu, który traktuje jako formę rozrywki, ale który nierzadko prowadzi do poważnych strat finansowych.
Zdarzało się, że wracał z kasyna bez grosza przy duszy, co niejednokrotnie prowadziło do jeszcze większego zadłużenia. Ich tryb życia tylko pogłębia istniejące problemy finansowe, a ja coraz częściej zastanawiam się, na ile moja pomoc rzeczywiście mogłaby coś zmienić.
Brat nie przejawia dużej odpowiedzialności za swoje decyzje finansowe, co widać w jego chaotycznym podejściu do planowania wydatków, a ja musiałabym poświęcić swoje marzenia i ambicje dla kogoś, kto nie wykazuje ani woli, ani chęci do zmiany swoich niezdrowych nawyków.
Wydaje mi się, że ich sytuacja finansowa nie poprawiłaby się nawet po zakupie mieszkania na kredyt, ponieważ najpewniej mieliby ogromne trudności ze spłatą kolejnych rat, które systematycznie obciążałyby ich budżet.
Kolejna odmowa i jej konsekwencje
Gdy podjęłam ostateczną decyzję o odmowie pożyczki, byłam przekonana, że sprawa na tym etapie zostanie zakończona i więcej do niej nie wrócimy. Niestety, rozmowa z moją mamą, która odbyła się niedługo później, okazała się znacznie trudniejsza, niż mogłam się spodziewać.
Starała się mnie przekonać do zmiany decyzji, proponując mi nawet przepisanie na mnie swojego mieszkania w bliżej nieokreślonej przyszłości, gdy tylko brat i jego rodzina rzekomo staną finansowo na nogi i będą w stanie żyć samodzielnie.
Mama uważała, że jako osoba bardziej samodzielna, zaradna i ambitna, poradzę sobie w życiu sama, nawet w trudniejszych warunkach, podczas gdy mój brat, który według niej ma bardziej wrażliwą naturę i mniej praktyczne podejście, potrzebuje pomocy, by wyjść na prostą i odzyskać stabilność.
Z jej perspektywy ja miałabym czas i możliwość, aby odłożyć pieniądze w przyszłości, a brat, jeśli nie otrzyma wsparcia teraz, musiałby ponownie wrócić do punktu wyjścia, co zrujnowałoby jego plany na założenie stabilnej rodziny.
Po dłuższym namyśle i dokładnej analizie całej tej sytuacji, postanowiłam jednak trzymać się swojej decyzji i nie ulegać presji. Uświadomiłam sobie, że poświęcenie mojej przyszłości oraz rezygnacja z własnych marzeń nie jest ani rozsądnym, ani właściwym rozwiązaniem.
Gdy mama usłyszała moją ostateczną odmowę, jej reakcja była wyjątkowo ostra i pełna emocji. Zostałam oskarżona o egoizm, brak serca i skąpstwo, co było dla mnie szczególnie bolesne.
Mama powiedziała mi wprost, że skoro nie chcę się dzielić swoimi oszczędnościami, które z trudem zebrałam, nie mam prawa liczyć na żadne wsparcie ze strony rodziny w przyszłości.
Ostatecznie zasugerowała również, że lepiej będzie, jeśli opuszczę jej mieszkanie, aby mój brat mógł tam zamieszkać wraz ze swoją rodziną, jeśli będzie to dla niego konieczne.
Decyzja mamy była dla mnie bardzo bolesna, ponieważ liczyłam na jej zrozumienie i wsparcie, ale jednocześnie poczułam, że nadszedł moment, by wreszcie postawić na siebie i wziąć pełną odpowiedzialność za własne życie. Musiałam jednak zmierzyć się z faktem, że od tej chwili będę zdana wyłącznie na własne siły i możliwości.
Nowy etap – życie na własnych warunkach
Po opuszczeniu rodzinnego domu trafiłam pod dach mojej najbliższej przyjaciółki, która zgodziła się mnie przyjąć na pewien czas, aż znajdę dla siebie jakieś stabilne rozwiązanie. Choć początkowo była to trudna i stresująca sytuacja, szybko wzięłam się w garść i zaczęłam planować kolejne kroki.
Wiedziałam, że muszę przyspieszyć realizację swojego planu dotyczącego zakupu mieszkania. Znalazłam dodatkową pracę, która wymagała ode mnie jeszcze więcej wysiłku, ale pozwalała mi szybciej gromadzić oszczędności.
Zyskałam też większą motywację do samodzielności i jeszcze bardziej skoncentrowałam się na osiąganiu swoich celów.
Podjęta decyzja, choć trudna, nie wywołuje we mnie poczucia winy. Wiem, że kierowałam się zdrowym rozsądkiem i odpowiedzialnością za swoją przyszłość, co jest dla mnie priorytetem.
Rozumiem, że mój brat, chcąc poprawić swoją sytuację życiową, mógłby wprowadzić pewne zmiany w swoim stylu życia i zacząć działać bardziej rozsądnie, ale nie mogę go do tego zmusić ani wziąć na siebie odpowiedzialności za jego decyzje.
Dalszy ciąg historii znajdziesz na następnej stronie…