Minął już miesiąc od dnia, w którym świętowaliśmy naszą 50. rocznicę ślubu. To wydarzenie, które miało być pełne radości i wzruszeń, zostało niestety przyćmione przez zachowanie naszych córek.
Ich postawa tego dnia zaskoczyła i zasmuciła nas głęboko. Nie tak powinno się traktować rodziców, bez względu na okoliczności.
Pół wieku wspólnych doświadczeń
Pół wieku wspólnego życia z moim mężem to czas pełen różnorodnych doświadczeń. Przeżyliśmy razem wiele – zarówno momenty pełne szczęścia, jak i te trudniejsze, które wystawiały nas na próby. Wspólnie wychowaliśmy troje dzieci i cieszyliśmy się z wnuków, którzy są dla nas wielką radością. Życie bywało dla nas wyzwaniem, ale przynosiło również wiele pięknych chwil.
Postanowiliśmy uczcić naszą rocznicę skromnie, w domowym zaciszu, bez wielkich uroczystości. Chcieliśmy spędzić ten czas w gronie najbliższych, bez zbędnego rozmachu. Wydawało nam się, że to najlepszy sposób, aby naprawdę cieszyć się tym dniem, otoczeni tymi, którzy są dla nas najważniejsi.
Sprzeciw córek
Niestety, nasze córki nie podzielały naszego entuzjazmu. Gdy dowiedziały się o naszych planach, zareagowały gwałtownie.
– Mamo, tato, oszczędzajcie pieniądze na przyszłość – przekonywały nas.
W tej sytuacji jedynie nasz syn okazał zrozumienie i wsparcie.
– Trzeba to uczcić. Też chciałbym z żoną przeżyć tyle, co wy – mówił, dodając nam otuchy.
Skromna, ale serdeczna uroczystość
Zdecydowaliśmy się na zorganizowanie skromnej kolacji, zapraszając syna z rodziną oraz naszych bliskich przyjaciół i sąsiadów. Córkom nawet nie wspomnieliśmy o planach, wiedząc, jak negatywnie były nastawione. Kolacja była prosta, ale pełna ciepła.
Stół był zastawiony smakołykami – od sałatek po wędliny. Nawet zdecydowałam się na zakup gotowego ciasta, chcąc aby ten dzień był wyjątkowy w najmniejszych detalach.
Niespodziewana wizyta
Niestety, naszą radość przerwała niespodziewana wizyta córek z rodzinami. Pojawiły się nagle, bez zapowiedzi. Myślałam, że może zmieniły zdanie i przyszły z nami świętować, jednak ich zachowanie od samego początku było krytyczne.
– Po co to wszystko? Tyle pieniędzy wydane na jedną noc. Nie jesteście wyjątkowym małżeństwem, takich jest wiele – mówiły z niezadowoleniem.
Zranione serca
Te słowa głęboko mnie zraniły. Nasze święto, które miało być momentem radości, zostało przyćmione ich krytyką. Zjadły to, co było na stole, ale cały czas narzekały.
– Tato, po co wam to było? Tyle pieniędzy na parę godzin świętowania? – powtarzały.
A przecież chcieliśmy tylko uczcić te piękne lata, które razem przeżyliśmy. Teraz córki dziwią się, dlaczego nie dzwonię, dlaczego nie chcę odwiedzać wnuków. Czuję głęboki żal, że nie potrafiły uszanować tego wyjątkowego dnia.
Czy nie mogły na jeden wieczór odłożyć swoich zarzutów i po prostu być z nami? Całe życie stawiałam na pierwszym miejscu potrzeby innych, a teraz, gdy chciałam uczcić nasze pięćdziesiąt lat wspólnego życia, spotkało nas takie rozczarowanie. Czy naprawdę było to tak wiele do zrozumienia i zaakceptowania?