Jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna, bolesna i przytłaczająca. Lena spędzała czas głównie na dbaniu o siebie – ciągłe wizyty w salonach kosmetycznych, przymierzanie nowych ubrań i obsesyjne skupianie się na wyglądzie szybko zaczęły mnie męczyć i irytować.
Z początku wydawało się to fascynujące, świeże i zupełnie inne niż to, co znałem dotychczas w moim codziennym życiu z Moniką.
Podziwiałem ją za to, że zawsze była tak zadbana, że dbała o swój wygląd w sposób skrupulatny i nieustanny, co początkowo wydawało się oznaką elegancji i siły.
Jednak po kilku miesiącach życia z Leną zauważyłem, że ta pozorna perfekcja wymagała nie tylko jej czasu, ale także mojej uwagi, moich zasobów finansowych i, jak się szybko okazało, także mojej cierpliwości, która była wystawiana na próbę niemal codziennie.
Mieszkanie, które początkowo wydawało się miejscem nowych możliwości, szybko zamieniło się w chaos – wszędzie leżały ubrania, kosmetyki, dodatki i różne przedmioty, które sprawiały, że czułem się przytłoczony.
To wszystko było jak dowód na to, że życie z Leną wymagało nieustannego wysiłku, ciągłego dostosowywania się i rezygnacji z moich potrzeb.
Z czasem zacząłem tęsknić za dawnym porządkiem, za prostą czystością i harmonią, które Monika zapewniała bez wysiłku, z naturalną lekkością, jakby to było coś oczywistego.
Dla Leny liczyło się przede wszystkim to, co widoczne na zewnątrz – wygląd, moda, błysk i podziw innych ludzi. Nie chciała angażować się w codzienne obowiązki, a ja, próbując spełniać jej oczekiwania, stałem się dla niej kimś w rodzaju służby domowej, kimś, kto ma zapewniać wygody, rozrywkę i wszelkie udogodnienia.
Wszystko, co kiedyś uważałem za wadę Moniki – jej prostota, spokój, a nawet brak zainteresowania modą i nowinkami – teraz jawiło mi się jako cechy, które świadczyły o jej dojrzałości, wewnętrznej sile i umiejętności cieszenia się prawdziwym życiem, bez potrzeby udowadniania czegokolwiek innym.
W Lenie widziałem odzwierciedlenie tego, czego sam pragnąłem – niezależności, elegancji i nowoczesności. Jednak jej brak zaangażowania w nasze wspólne życie, jej niechęć do budowania wspólnej przyszłości i dbania o naszą przestrzeń zaczął mnie coraz bardziej przytłaczać i zniechęcać.
Refleksja nad popełnionymi błędami
Teraz, gdy zmywam naczynia i sprzątam dom po całym dniu pracy, zaczynam rozumieć, jak wielki błąd popełniłem, jak bardzo byłem ślepy na to, co naprawdę się liczy.
Zdałem sobie sprawę, że to, co wydawało mi się wadą – codzienna rutyna, spokojne życie, brak ekstrawagancji – było tak naprawdę wyrazem jej oddania, ciepła i troski o nasze wspólne szczęście.
Monika żyła dla nas, dla naszej rodziny, dla tego domu, który teraz stał się jedynie pustą przestrzenią wypełnioną bałaganem i moją samotnością, pełną echa błędów, które nigdy już nie naprawię.
Lena, choć z początku wydawała się osobą niemal idealną, pełną uroku i tajemniczości, okazała się kimś zupełnie innym, niż sobie wyobrażałem, gdy podejmowałem decyzję o rozpoczęciu życia z nią. Związek z nią przyniósł mi znacznie więcej frustracji, rozczarowań i goryczy niż radości, której się spodziewałem.
Zastanawiam się teraz coraz częściej i coraz głębiej, dlaczego zamieniłem moją żonę, kobietę pełną ciepła i oddania, na kogoś, kto nie potrafi zadbać nawet o podstawowe rzeczy, takie jak wspólne życie i wzajemna troska.
Czuję, że popełniłem nieodwracalny błąd, decyzję, która na zawsze zmieniła moje życie, a której już nigdy nie będę w stanie naprawić.
Każdego dnia, z każdą kolejną chwilą, uświadamiam sobie coraz mocniej, że to nie Lena była rzeczywistym powodem mojej decyzji o rozstaniu z Moniką, a jedynie moja własna słabość, potrzeba zmiany i irracjonalna chęć poszukiwania czegoś nowego.
Chciałem czegoś innego, czegoś, co wydawało mi się bardziej ekscytujące, ponieważ nie umiałem docenić tego, co miałem u boku osoby, która naprawdę mnie kochała.
To ja sam, moje niewłaściwe oczekiwania, niezaspokojone ambicje i naiwne przekonania o tym, czym powinno być szczęście, doprowadziły do tego, że zapomniałem o tym, co naprawdę jest ważne w życiu.
Myślałem, że życie z Leną będzie lepsze, bardziej ekscytujące, pełne nowych emocji i wrażeń, ale teraz zdaję sobie sprawę, że było to jedynie złudzenie, chwilowy blask, w którym nie było miejsca na prawdziwe uczucie ani codzienną troskę o drugą osobę.
Dalszy ciąg historii znajdziesz na następnej stronie…