Po rozwodzie z Hubertem było miejscem, gdzie odzyskałam równowagę i poczułam, że mogę zacząć życie na nowo, z nowymi nadziejami i planami, które miały się spełnić w tej właśnie przestrzeni.
Z drugiej strony, coraz częściej zaczęłam zastanawiać się, czy Kamil nie ma jednak racji w swoich rozważaniach. Może nieświadomie trzymam się tego mieszkania, bo wiążą się z nim pewne sentymenty, które, być może, powinny odejść w przeszłość, aby mogłyśmy zbudować coś nowego?
Może przeprowadzka byłaby sposobem na całkowite odcięcie się od tego, co było, i stworzenie przestrzeni, która należałaby wyłącznie do mnie i Kamila, bez żadnych obciążeń emocjonalnych związanych z przeszłością?
Te rozważania wywoływały we mnie wewnętrzny konflikt, który stawał się coraz bardziej nie do zniesienia. Czy powinnam pozwolić, by historia mieszkania, związanego z moim byłym mężem, wpłynęła na moją decyzję, czy może to tylko kolejny pretekst do zmiany?
Czy warto zmieniać coś, co naprawdę mi odpowiada, tylko dlatego, że wiąże się z przeszłością, która dla mojego partnera jest trudna do zaakceptowania? Czy to uczciwe wobec mnie samej i moich uczuć?
Pytania te nie dawały mi spokoju, nie pozwalając mi skupić się na niczym innym. Z jednej strony chciałam szanować uczucia Kamila i znaleźć rozwiązanie, które będzie dla nas obojga komfortowe i satysfakcjonujące.
Z drugiej strony nie mogłam pozbyć się wrażenia, że rezygnacja z mieszkania, które jest dla mnie tak ważne i ma dla mnie tak wielką wartość, oznaczałaby poddanie się presji i zatarcie granicy między moją przeszłością a teraźniejszością, co wydawało mi się nie fair.
Przecież historia tego miejsca, tak bardzo związana z moim życiem, nie powinna determinować naszej wspólnej przyszłości. Było to przecież moje mieszkanie – niezależnie od tego, kto pomógł mi je zdobyć, była to moja przestrzeń, w której czułam się bezpieczna.
W kolejnych tygodniach rozmowy o naszej sytuacji pojawiały się coraz częściej, stając się nieuniknioną częścią naszej codzienności. Kamil starał się podchodzić do tematu delikatnie, unikając otwartej krytyki, choć widać było, że temat mieszkania jest dla niego trudny.
Próbował przekonywać mnie argumentami praktycznymi: że inne lokalizacje mogłyby być lepsze, że nowe mieszkanie mogłoby być przestronniejsze, bardziej funkcjonalne i lepiej dostosowane do naszych potrzeb na przyszłość.
Mówił o tym, jak ekscytujące byłoby urządzenie wspólnego miejsca od podstaw, które byłoby wyłącznie nasze, bez żadnych obciążeń emocjonalnych czy wspomnień z przeszłości, które mogłyby wpływać na naszą relację.
Początkowo traktowałam te sugestie z dystansem, odbierając je bardziej jako sposób na ucieczkę przed historią mieszkania niż jako rzeczywistą potrzebę zmiany.
Z czasem jednak sama zaczęłam rozważać, czy taka przeprowadzka rzeczywiście mogłaby być czymś pozytywnym, nowym początkiem, który dałby nam możliwość stworzenia wspólnej przestrzeni, bez żadnych bagaży z przeszłości.
Moje mieszkanie było doskonałe pod wieloma względami, ale może Kamil miał rację, że nowe miejsce pozwoliłoby nam zacząć wszystko od początku, z czystą kartą i bez jakichkolwiek wątpliwości.
Historia, której nie da się wymazać
Mimo tych rozważań trudno było mi się pogodzić z myślą o wyprowadzce. Każdy kąt tego mieszkania przypominał mi o mojej drodze do samodzielności, o trudach, które pokonałam, by znaleźć swoje miejsce na ziemi.
Po rozwodzie z Hubertem musiałam nauczyć się żyć sama, podejmować trudne decyzje i budować swoją niezależność, którą teraz doceniałam bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.
To mieszkanie stało się świadkiem wielu ważnych momentów w moim życiu – zarówno radosnych, jak i trudnych, które kształtowały mnie na nowo.
Tu zaczynałam nowe projekty zawodowe, organizowałam spotkania z przyjaciółmi i po raz pierwszy czułam, że naprawdę jestem u siebie, że w końcu znalazłam swoje miejsce na świecie.
Historia tego miejsca była więc nierozerwalnie związana z moją tożsamością. Chociaż dar od Huberta był nietypowy, nigdy nie czułam, że mieszkanie należy do przeszłości.
Wręcz przeciwnie – traktowałam je jako symbol nowego początku, który był możliwy dzięki temu, że Hubert i ja rozstaliśmy się w zgodzie. Nie chciałam wymazywać tej historii, bo była ona częścią mnie.
Dalszy ciąg historii znajdziesz na następnej stronie…