Był mężem, ojcem, ale z czasem jego postawa wskazywała, że to właśnie jego żona była filarem rodziny, a Michał stawał się bardziej biernym obserwatorem, który nie angażował się w życie domowe w sposób, w jaki to wcześniej robiliśmy my.
Z każdym dniem coraz bardziej czułam, że Michał oddala się od nas – od swoich rodziców, od korzeni, które go ukształtowały.
Zamiast utrzymywać bliski kontakt, bardziej skupiał się na swoim nowym życiu, które nie obejmowało już tak mocno naszej obecności.
Kiedyś odwiedzał nas regularnie, rozmawialiśmy o wszystkim, dzieliliśmy się emocjami, ale z czasem, jakby to życie przyspieszyło, te rozmowy stawały się rzadsze, aż w końcu niemal zupełnie zanikły.
Michał coraz częściej unikał kontaktu, stając się obojętny na nasze potrzeby, co sprawiało, że poczułam się opuszczona. Byłam tym rozczarowana i smutna, bo moje serce zaczęło pękać na myśl, że nie jestem już dla niego tak ważna, jak kiedyś, a nasza relacja nie była już taka, jak przed laty.
Michał stał się odległy, jakby miał swoje własne życie, które nas nie obejmowało, a to bardzo bolało.
Przez takie wygodne życie Michał zaczynał stopniowo oddalać się i zapominać o rodzicach.
Czułam się coraz bardziej samotna, jakbym była całkowicie zapomniana przez tych, którzy kiedyś byli moim wsparciem. Michał, który kiedyś potrzebował naszej opieki, troski i pomocy, teraz zdawał się nie dostrzegać naszych potrzeb i emocji.
Zaczęłam zauważać, jak jego egoizm narastał z dnia na dzień, a on coraz bardziej koncentrował się tylko na sobie. Michał miał swoje życie, swoje plany, swoje cele, które zdominowały całe jego istnienie.
Jego praca, żona, dzieci – to wszystko stawało się priorytetem, a reszta, w tym rodzina, schodziła na drugi plan.
Michał nie angażował się w sprawy rodzinne, nie interesował się, co się dzieje z jego rodzicami, jakby nasza obecność nie miała już dla niego znaczenia.
Kiedy poprosiłam Michała, aby odwiedził swojego ojca, który leżał w szpitalu, odmówił, tłumacząc się brakiem czasu. Gdy mój mąż zmarł, Michał nie zjawił się na pogrzebie, nie poczuł potrzeby, by być z nami w tym trudnym momencie.
W momencie, gdy sama zachorowałam i potrzebowałam wsparcia, Michał przyszedł tylko raz, ale po to, by poprosić mnie o pieniądze, nie okazując żadnej troski o moje zdrowie.
Zrozumiałam, że to już nie była kwestia odległości, ale braku zaangażowania emocjonalnego i zrozumienia. Michał stał się kimś, kogo trudno było zrozumieć, kimś, kto zapomniał o tym, co jest naprawdę ważne – o miłości, rodzinie, wsparciu.
Czułam się zrozpaczona, zraniona i całkowicie osamotniona w tej sytuacji, której nie potrafiłam zmienić. Michał miał swoją rodzinę, ale nie potrafił docenić rodziny, która wychowała go i wspierała przez wszystkie te lata, dając mu wszystko, co najlepsze.
Choć wciąż byłam jego matką, zaczęłam czuć się, jakbym stała się dla niego obcą osobą, kimś, kogo już nie potrzebował. Michał, mimo iż był moim dzieckiem, przestał okazywać mi czułość, troskę, a przede wszystkim szacunek, co było dla mnie niewyobrażalnie trudne do zaakceptowania.
Przez długie lata starałam się zrozumieć, dlaczego Michał postępuje w ten sposób, ale odpowiedzi nie przychodziły, a ja czułam, jakby moja obecność nie miała już dla niego żadnego znaczenia.
Stawałam się coraz bardziej samotna w tej całej sytuacji, zagubiona i osamotniona w relacji, która kiedyś była pełna miłości.
Postanowiłam znaleźć opiekunkę, która pomoże mi przetrwać ten trudny czas.
W tej trudnej sytuacji, pełnej smutku, rozczarowania i niezrozumienia, postanowiłam, że muszę znaleźć kogoś, kto pomoże mi w codziennym życiu i wesprze mnie, kiedy moje własne dzieci zawiodły.
Michał zawiódł mnie na wielu płaszczyznach, a ja czułam, że muszę otworzyć się na pomoc z zewnątrz, ponieważ nie mogłam już polegać na nikim innym.
Kontynuację historii znajdziesz na następnej stronie…