Tak zaczęła się moja decyzja o poszukiwaniach kogoś, kto zapewni mi pomoc i wsparcie, którego Michał nie był w stanie mi dać, choć kiedyś to on był moją ostoją.
Rozpoczęłam poszukiwania z nadzieją, że znajdę osobę, która będzie w stanie zaspokoić moje potrzeby, nawet jeśli Michał się już od nas oddalił.
Moja sąsiadka, Basia, była młodą kobietą, która akurat szukała dodatkowej pracy, więc postanowiłam skontaktować się z nią.
Dzwoniłam do niej i zapytałam, czy mogłaby mi pomóc, wiedząc, że nie będę w stanie poradzić sobie sama z codziennymi obowiązkami.
Potrzebowałam kogoś, kto co tydzień przychodziłby, przynosił mi jedzenie, pomagał w codziennych sprawach, dawał mi poczucie, że wciąż jestem ważna, mimo że rodzina mnie zawiodła.
Bardzo się ucieszyłam, gdy Basia zgodziła się pomóc. Jej odpowiedź była pełna serdeczności: „Co też Pani mówi… Pomogę, ale nie trzeba płacić. Proszę się nie wstydzić, tylko prosić.”
Była szczera, pełna ciepła i gotowa do pomocy. To, co zrobiła dla mnie, było czymś niezwykłym. Basia zaczęła przychodzić co tydzień, przynosiła mi jedzenie, sprzątała mieszkanie, pomagała mi w drobnych pracach domowych.
Czasem chodziłyśmy razem na spacery, rozmawiałyśmy o życiu. Wkrótce zaczęłam dostrzegać, że Basia to osoba, której mogę zaufać. Zaczęłam czuć się bezpieczniej, wiedząc, że mam kogoś, kto się o mnie troszczy.
Była obecna w moim życiu w sposób, w jaki Michał już nie potrafił. Czułam, że Basia stała się kimś, na kogo mogłam liczyć, kimś, kto dawał mi poczucie bezpieczeństwa.
Basia zgodziła się pomóc.
Z każdym dniem doceniałam pomoc Basi coraz bardziej. To było coś, czego Michał nigdy mi nie dał. Basia była kimś, kto z zaangażowaniem dbał o moje potrzeby, co sprawiało, że poczułam się znowu doceniana.
Michał, który kiedyś był dla mnie całym światem, teraz stał się osobą, która tylko czasami potrafiła odwiedzić mnie i o coś poprosić. Basia natomiast okazała mi to, czego tak desperacko potrzebowałam – ciepło, wsparcie, życzliwość.
Była zawsze obecna, gotowa pomóc, nigdy nie odmawiała. Dzięki niej zaczęłam odzyskiwać poczucie normalności.
Po długim zastanowieniu podjęłam decyzję, która zmieniła całkowicie moje życie. Przepisałam na Basię swoje mieszkanie. Michał, który zawsze uważał, że to on ma prawo do wszystkiego, co do mnie należy, nie mógł tego zrozumieć.
W końcu się o tym dowiedział. Jego reakcja była błyskawiczna – wpadł do mnie w furii, oburzony i rozgniewany. Jego twarz była czerwona ze złości, a w oczach widać było niezrozumienie.
Michał nie mógł pojąć, dlaczego podjęłam taką decyzję. Wydawało mu się, że to on ma prawo do wszystkiego, co w moim życiu, a szczególnie do mojej opieki i pomocy. Czułam, jak jego złość narastała w każdym słowie, które wypowiadał.
„Dlaczego to zrobiłaś? – krzyczał. – To ja jestem twoim synem! To ja byłem z tobą przez całe życie, a teraz… Teraz to ona, jakaś obca kobieta, ma wszystko?!”
Zatrzymałam go w pół słowa. Wiedziałam, że nie miało sensu tłumaczyć mu czegokolwiek. Michał nie chciał zrozumieć. Michał nie widział, że jego brak zaangażowania, obojętność, egoizm – wszystko to doprowadziło mnie do tej decyzji.
Jego brak obecności w moim życiu, jego niezdolność do dostrzegania moich potrzeb, sprawił, że zaczęłam szukać wsparcia tam, gdzie nie spodziewałam się go znaleźć.
Basia stała się moim prawdziwym wsparciem, kimś, kto w tym trudnym momencie mojego życia okazał mi więcej ciepła niż mój własny syn.
„Dostałeś to, na co zasłużyłeś” – powiedziałam, zamykając mu drzwi przed twarzą. Michał, który jeszcze kilka lat temu był moim dzieckiem, które z radością tuliłam w ramionach, teraz stał tam, wściekły, rozczarowany i odrzucający moją decyzję.
Jego twarz wyrażała szok, złość, a może nawet poczucie zdrady. Moje serce bolało, ale wiedziałam, że postąpiłam słusznie.
Basia, z jej serdecznością i gotowością do pomocy, była dla mnie kimś, kto przywrócił mi poczucie bezpieczeństwa. Michał nie był w stanie mi tego dać, choć tak wiele razy czekałam na to od niego.
Kontynuację historii znajdziesz na następnej stronie…