Moje słowa były stanowcze i zdecydowane, ale nie pozbawione troski i próby zrozumienia jej sytuacji.
Mimo to czułam, że nie mam już innego wyboru, by wyrazić swoje niezadowolenie i sprzeciw wobec tego, co się działo w naszym wspólnym domu.
Reakcja Adama – rozczarowanie i konflikt
Reakcja Adama na tę sytuację i na moją próbę rozwiązania problemu była dla mnie ogromnym rozczarowaniem, które trudno mi było zrozumieć. Zamiast stanąć po mojej stronie i wspólnie ze mną wypracować sposób na poprawę sytuacji, on stanął po stronie swojej córki, usprawiedliwiając jej zachowanie na wszystkie możliwe sposoby.
Jego odpowiedź brzmiała, że to tylko etap dorastania, który wkrótce minie, i że muszę wykazać się większą cierpliwością oraz zrozumieniem wobec jej trudnego okresu adaptacyjnego.
W jego oczach moja stanowczość i próby wprowadzenia porządku były przesadą, a moje prośby i oczekiwania wydawały się mu niewłaściwe lub wręcz niepotrzebne.
Jego postawa spowodowała, że nasze rozmowy, które miały prowadzić do wspólnego rozwiązania problemu, zaczęły zmieniać się w otwarte konflikty. Czułam, jak między nami rośnie przepaść, a moja frustracja z każdym dniem staje się coraz większa.
Zastanawiałam się w tamtym momencie, czy moje zachowanie było zbyt surowe, zbyt radykalne lub zbyt emocjonalne. Jednak mimo tych wątpliwości wiedziałam jedno – jeśli teraz nie wyznaczę jasnych granic i nie będę stanowcza w swoich oczekiwaniach, sytuacja z czasem tylko się pogorszy i jeszcze bardziej wymknie się spod kontroli.
W moim przekonaniu dom powinien być miejscem, w którym wszyscy czują się szanowani i w którym każdy przestrzega zasad współżycia, a jeśli ktoś nie szanuje ani mnie, ani moich granic, to po prostu nie ma tu dla niego miejsca.
To była dla mnie zasada fundamentalna, której nigdy nie chciałam złamać, niezależnie od tego, czy chodziło o mojego syna, Adama, czy jego córkę. Czułam, że jeśli teraz pozwolę na naruszenie moich granic, w przyszłości sytuacja stanie się jeszcze trudniejsza, a ja całkowicie stracę kontrolę nad własnym życiem.
Niestety, Adam zdawał się zupełnie tego nie rozumieć, co tylko pogłębiało moją frustrację i poczucie osamotnienia w tej trudnej sytuacji.
Dylematy w relacjach i pytania o przyszłość
Kiedy nasze rozmowy z Adamem zaczęły coraz częściej przeradzać się w kłótnie i napięte dyskusje, zaczęłam intensywnie zastanawiać się, jak powinna wyglądać nasza wspólna przyszłość, a także czy w ogóle mamy szansę na jej odbudowanie.
Długo analizowałam, czy podjęłam właściwą decyzję, zapraszając córkę Adama do naszego domu i zgadzając się na tak wielką zmianę w naszym życiu. Z jednej strony chciałam być otwarta na potrzeby mojego partnera i jego rodziny, a z drugiej strony zaczęłam czuć, że tracę kontrolę nad własnym życiem i przestrzenią, którą wcześniej budowałam latami.
Czułam, jak napięcie między nami rośnie z każdym kolejnym dniem, i bałam się, że jeśli nie podejmę zdecydowanych działań, nasza relacja może nie przetrwać tych trudnych chwil.
Adam, choć zawsze wydawał mi się dobrym i rozsądnym człowiekiem, w tej sytuacji okazał się zbyt pobłażliwy wobec córki, co tylko zaostrzało istniejący konflikt.
Jego podejście do wychowania dzieci było zupełnie inne niż moje. Zawsze powtarzał, że dzieci muszą przechodzić przez trudne etapy i że powinno się je traktować z ogromną cierpliwością, dając im czas na przystosowanie się do nowych okoliczności.
Jednak moja cierpliwość miała swoje granice, których nie chciałam przekraczać, aby nie zatracić samej siebie. Czułam się coraz bardziej wykorzystywana, a każda próba naprawienia sytuacji i przywrócenia porządku w naszym domu kończyła się niepowodzeniem.
Im bardziej się starałam wprowadzić harmonię, tym więcej problemów i konfliktów pojawiało się w naszej codzienności, co coraz bardziej mnie przytłaczało.
W międzyczasie zaczęłam także dostrzegać, że mój syn, który przez całe życie był przyzwyczajony do spokoju i harmonii w naszym domu, stawał się coraz bardziej zamknięty i wycofany. Zauważyłam, jak negatywnie wpłynęło to na jego relacje z dziewczynką.
Wcześniej byliśmy rodziną, która dobrze się dogadywała, mieliśmy nasze zasady i rutyny. Teraz wszystko to zaczynało się zmieniać. Mój syn zaczął wyrażać niezadowolenie z faktu, że nasz dom stał się miejscem napięć i ciągłych kłótni.
Dalszy ciąg historii znajdziesz na następnej stronie…