Chciałam podzielić się z Wami historią, która sprawiła, że zupełnie inaczej spojrzałam na to, co nazywamy „rodziną”. Nie spodziewałam się, że usłyszę takie słowa od własnych dzieci, i to nie bezpośrednio.
Mam na imię Anna i przez większość życia byłam przekonana, że mam cudowną rodzinę. Wychowałam dwójkę dzieci – Kasię i Piotrka. Zawsze starałam się być dla nich najlepszą mamą, jaką potrafiłam. Jednak wszystko zaczęło się komplikować, gdy dzieci dorosły i zaczęły prowadzić własne życie.
Rocznica, która miała być wyjątkowa
Niedawno mój mąż Janusz i ja obchodziliśmy rocznicę ślubu. Zaprosiliśmy dzieci na uroczysty obiad, chcąc przygotować dla nich wyjątkowe dania, aby poczuli się szczególnie. Kasia i Piotrek przyjechali z partnerami i wydawało się, że wieczór będzie wspaniały.
Mimo że nie mamy wielu pieniędzy, odłożyliśmy trochę, aby przygotować uroczystość. Zrobiliśmy to dla naszych dzieci, ponieważ chcieliśmy, aby rocznica była wyjątkowa, nie tylko dla nas, ale przede wszystkim dla nich.
Po obiedzie z Januszem położyliśmy najmłodszą wnuczkę do łóżeczka. Przez przypadek włączyłam nianię elektroniczną, zostawiając ją w salonie. Wróciliśmy do kuchni, aby dokończyć przygotowania.
Bolesne słowa
To, co usłyszeliśmy, zburzyło nasz świat. Rozmowa Kasi i Piotrka o nas była pełna goryczy. Mówili, że jesteśmy staroświeccy, że nasz sposób życia ich denerwuje, i że próbujemy „kupić” ich uczucia syto zastawionym stołem. Kasia narzekała, że zawsze musi udawać, że jej się podoba to, co dla niej robimy. Piotrek dodawał, że powinniśmy dać im więcej pieniędzy, zamiast wydawać na „głupoty” jak te uroczystości.
Serce mi pękło. Przez tyle lat myślałam, że jesteśmy szczęśliwą rodziną. Może nie mogliśmy im już finansowo pomagać na każdym kroku, ale zrobiliśmy dla nich wszystko, co w naszej mocy. Wychowaliśmy ich, wyszkoliliśmy, urządziliśmy im piękne wesela. Pamiętam, jak Janusz wziął na siebie dodatkową pracę, aby pomóc Piotrkowi spłacić kredyt hipoteczny.
Szokująca prawda
A tu nagle okazało się, że moje dzieci, moje własne dzieci, tak naprawdę mnie nie szanują. Dlaczego nie powiedzieli mi tego w twarz? Dlaczego udawali, że wszystko jest w porządku?
Decyzja o milczeniu
Z Januszem postanowiliśmy nic nie mówić. Udawaliśmy, że nic nie słyszeliśmy, ale od tamtego dnia nic już nie jest takie samo.
Nie wiem, czy kiedykolwiek będę mogła im wybaczyć. Nie chodzi nawet o to, co mówili, ale o to, że nie mieli odwagi powiedzieć tego wprost. Że wybrali fałsz i obłudę zamiast szczerości. Czy można naprawić coś takiego?
Nieskończone myśli
Nie mogę przestać o tym myśleć. Czy to ja zawiodłam jako matka? Czy gdzieś po drodze popełniłam błąd, który sprawił, że dzieci tak się do nas odnoszą? Może za bardzo ich rozpieszczałam?
Czy kiedykolwiek będziemy mogli wrócić do tego, co było? Czy nasze relacje mogą jeszcze zostać naprawione? Tego nie wiem, ale jedno jest pewne – od tamtego dnia już nic nie jest takie samo.