Od samego początku naszego wspólnego życia z mężem stawialiśmy na rodzinę. Zaczęliśmy jako bliscy przyjaciele, a nasza miłość przetrwała próbę czasu. Gdy tylko skończyłam 18 lat, zdecydowaliśmy się pobrać.
Mimo że nasza sytuacja materialna była trudna, wspólnie podjęliśmy decyzję, by zbudować rodzinę. Gdy zaszłam w pierwszą ciążę, mój mąż musiał zrezygnować ze studiów, by znaleźć pracę i zapewnić nam byt.
Kolejne wyzwania, kolejne poświęcenia
Nasza sytuacja finansowa nieznacznie się poprawiła, kiedy po raz drugi zaszłam w ciążę. Choć wiedzieliśmy, że będzie to dla nas ogromnym wyzwaniem, nigdy nie rozważaliśmy innej opcji niż przyjęcie na świat naszego drugiego dziecka. Z perspektywy czasu wiem, że było to jedno z najtrudniejszych doświadczeń w moim życiu.
Mąż niemal nieustannie pracował, a ja musiałam radzić sobie z codziennymi trudnościami sama. Nie miałam nikogo, na kogo mogłabym liczyć w chwilach kryzysu, a obowiązki związane z wychowywaniem dzieci spoczywały wyłącznie na moich barkach.
Trzecie dziecko i kolejne lata wyrzeczeń
Nasze życie nieustannie oscylowało wokół problemów finansowych, a gdy skończyłam 30 lat, na świat przyszło nasze trzecie dziecko. Było to kolejne ogromne wyzwanie, ale mimo wszystkich trudności, nigdy nie poddawaliśmy się.
Chociaż pieniądze zawsze były na wagę złota, priorytetem była dla nas rodzina. Staraliśmy się zapewnić dzieciom jak najlepsze życie, nawet kosztem własnego komfortu. Mąż harował dniami i nocami, a ja zajmowałam się domem i wychowaniem dzieci, zawsze mając na uwadze ich przyszłość.
Wszystko dla dzieci – kredyty, mieszkania, edukacja
Dzieci dorastały, a my nieustannie staraliśmy się zapewnić im jak najlepszy start w dorosłość. Dwójce z nich kupiliśmy mieszkania, by mogły założyć własne rodziny i żyć bez obaw o dach nad głową. Nasza najmłodsza córka postanowiła studiować za granicą, co było dla nas kolejnym wyzwaniem finansowym.
W tym czasie wzięliśmy kilka kredytów, nie myśląc o sobie, lecz o ich przyszłości. Wszystkie nasze wysiłki były skierowane na to, by dzieciom niczego nie brakowało, a mąż dźwigał na swoich barkach ciężar tej odpowiedzialności.
Samotność na starość
Lata mijały, a nasze dzieci zaczęły zakładać swoje rodziny. Z czasem zauważyliśmy, że stajemy się coraz bardziej osamotnieni. Mój mąż poważnie zachorował, a ja opiekowałam się nim najlepiej, jak umiałam, choć liczyłam, że nasze dzieci okażą wsparcie w tym trudnym czasie. Niestety, ani nasze prośby, ani nasza potrzeba bliskości nie spotkały się z odpowiedzią.
Brak wsparcia ze strony dzieci
Najstarsza córka tłumaczyła się, że ma zbyt wiele obowiązków związanych z wychowywaniem swoich dzieci, jednak znajomi widzieli ją w kawiarni, spędzającą czas z przyjaciółmi. Syn z kolei zapewniał, że jest zawalony pracą, ale media społecznościowe szybko zdradziły jego prawdziwe plany – zamiast być z nami, odpoczywał na wakacjach w Egipcie.
Nasza najmłodsza córka była za granicą i również nie mogła przyjechać. Każde z naszych dzieci miało swoje życie, które wydawało się ważniejsze niż my.
Refleksje o samotności i poświęceniu
Opiekując się mężem w jego chorobie, zdałam sobie sprawę, że zostaliśmy sami. Wiele lat poświęcaliśmy wszystko, co mieliśmy, dla naszych dzieci. Chcieliśmy, aby miały jak najlepszy start, aby mogły realizować swoje marzenia i cele.
Nigdy nie oczekiwaliśmy wdzięczności, ale gdy przyszło do tego, że my potrzebowaliśmy wsparcia, nasze dzieci nas zawiodły. Zamiast troski, otrzymaliśmy ciszę. Przykro jest patrzeć, jak całe życie spędzone na pomaganiu innym nie owocuje nawet najprostszym gestem zrozumienia i obecności w trudnych chwilach.
Nowa perspektywa na życie
Dziś, mimo że zostałam sama, wiem, że najważniejsze, co mogę zrobić, to zadbać o siebie i o swoje zdrowie. Nasze dzieci mają swoje życie, a my musimy nauczyć się żyć z tym, że nie będą już częścią naszej codzienności.
To bolesne, ale także uwalniające – teraz nadszedł czas, abyśmy myśleli o sobie i o tym, jak możemy najlepiej spędzić resztę naszego życia, bez ciągłego martwienia się o innych. Czas w końcu postawić siebie na pierwszym miejscu.